Στην καρδιά της ελληνικής μυθολογίας δεσπόζει ένας γάμος που δεν ήταν απλώς ένωση δύο υπάρξεων, αλλά η απαρχή ενός πεπρωμένου που θα καθόριζε την Ιστορία. Ο Πηλέας, βασιλιάς των Μυρμιδόνων και απόγονος του θεϊκού Αιακού, ενώνεται με τη Θέτιδα, την πανέμορφη Νηρηίδα και κόρη του Πρωτοπατέρα των θαλασσών Νηρέα. Μια ένωση που δεν ήταν εύκολη – η Θέτιδα, με τη δύναμη να αλλάζει μορφές, προσπαθούσε να ξεφύγει από τη μοίρα της. Λιοντάρι, φίδι, φωτιά και νερό έγιναν το προσωπείο της, μέχρι που ο σοφός Κένταυρος Χείρων βοήθησε τον Πηλέα να την κρατήσει σφιχτά, μέχρι να αποδεχτεί τη θεϊκή ένωση.
Ο γάμος τους τελέστηκε σε ένα από τα πιο μυθικά τοπία της αρχαιότητας, στην κορυφή του Πηλίου, μέσα στη σπηλιά του ίδιου του Χείρωνα. Εκεί συγκεντρώθηκαν όλοι οι θεοί του Ολύμπου – όλοι εκτός από την Έριδα, τη θεά της διχόνοιας.
Στο γάμο τους η Έριδα, θυμωμένη που δεν είχε προσκληθεί, έστειλε το χρυσό μήλο με την επιγραφή «τῇ καλλίστῃ» το οποίο ο Πάρης έδωσε στην Αφροδίτη ως την ομορφότερη και όχι στην Αθηνά ή την Ήρα. Η Αφροδίτη είχε υποσχεθεί στον Πάρη την Ωραία Ελένη, αν την επέλεγε. Ο Πάρης πήρε την Ωραία Ελένη ως αντάλλαγμα και ξεσήκωσε τους Έλληνες εναντίον των Τρώων. Τα δώρα των θεών για το γάμο, ήταν τα όπλα που έδωσε αργότερα στον Αχιλλέα μαζί με ένα ακόντιο που μπορούσε να θεραπεύει τις πληγές που προκαλούσε, δώρο του Χείρωνα και δυο περίφημα άλογα, τον Βάλιο και τον Ξάνθο, γαμήλιο δώρο του Ποσειδώνα.
Οι θεοί προσέφεραν μοναδικά δώρα στον Πηλέα: ο Ποσειδώνας του χάρισε δυο αθάνατα άλογα, που θα μετέφεραν αργότερα τον Αχιλλέα στις μάχες· ο Ήφαιστος του έδωσε ακατανίκητα όπλα· και ο ίδιος ο Χείρων, ένα δόρυ που θα μείνει στην Ιστορία. Ο Απόλλων συνόδευσε τη γιορτή με τη λύρα του, ενώ οι Μούσες έπλεξαν μελωδικά στίχους για τη δόξα που έμελλε να έρθει.
Ήταν ένας γάμος γεμάτος προφητείες, μουσική, μαγεία και δύναμη. Οι Μοίρες ψιθύρισαν τότε τις τύχες που επρόκειτο να γραφούν: ότι από αυτή την ένωση θα γεννιόταν ένας ήρωας ασύγκριτος, ο Αχιλλέας – ο ταχύτερος, ο πιο όμορφος, ο πιο τραγικός πολεμιστής του Τρωικού Πολέμου. Ένα τέκνο ημίθεο, με το αίμα του Ολύμπου και την καρδιά ενός ανθρώπου.
Έτσι, ο γάμος του Πηλέα και της Θέτιδας δεν ήταν απλώς μια ένωση δύο κόσμων – του θνητού και του θεϊκού – αλλά η απαρχή ενός μύθου που γέννησε άλλους μύθους. Μια ιστορία που μας θυμίζει πως ακόμα και η αγάπη των θεών κουβαλά τη δύναμη της μοίρας – μιας μοίρας που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει.
